“Hızlı Okumanın Tarihi”
1900’lü yılların başında geliştirilen bu tekniklerin uygulanışı ilk olarak 1. Dünya Savaşında olmuştur. Bu da ancak bir zorunluluğun sonucunda gerçekleşmiştir.
2.Dünya Savaşı sırasında Alman hava kuvvetlerinin (Luftwafe) uçakları Londra’yı bombalıyordu. Bu esnada İngiliz ve alman uçakları birbirine karışıyor; İngiliz gözetleme kulelerinde görev yapan gözcüler düşman uçaklarını kendi uçaklarından ayırt etmekte zorlanıyorlardı. Eğer tehlike varsa uçaksavar nişancılarının halkın sığınağa gitmesi için alarmı zamanında vermesi gerekmekteydi. Gözlemciler, çok defa amblemlerinden tanıyabildikleri uçakları zamanında fark edip dost mu düşman mı olduklarını ayırt etmekte gecikiyor bu da çok önemli kayıplara neden oluyordu.
Aynı yıllarda gözün çevikliği üzerinde çalışan ABD Ohio Üniversitesinde Dr. Renshawtakistoskop denilen bir alet geliştirmiştir. Bu aletin merceği saniyenin 1/25, 1/50 , 1/100’ü hızında açılıp kapanarak çeşitli görüntüleri gözü yansıtmakta ve çevikliğini kademe kademe arttırabilmektedir. Pilot, nişancılar ve gözetleme kulesi görevlileri Dr. Renshaw “çevik görme” eğitimlerinden geçtiler.
Böylelikle bombardıman uçakları çok daha erken fark edildi. Böylelikle pilotların reaksiyon hızları artıyor, gözcüler halka daha çabuk haber verebiliyordu.
Eğitimin başarılı olduğu görülünce ABD, kara ve deniz kuvvetlerindeki ilgili personeline de çevik görme eğitimleri verildi. Önceleri çevik görme çalışmaları olarak başlayan bu işlem 1950’li yıllarda insan beyniyle ilgili bilgilerin birleşmesiyle eğitimciler tarafından anlayarak çok hızlı okuma eğitimi olarak geliştirilip sistemleştirilerek okullarda uygulanmaya başlandı.
Amerika ve İngiltere de üniversiteye kadar, öğrenimin her safhasında kurslar açıldı. Öğrenciler, iş adamları, yöneticiler, politikacılar bu kurslara devam etmeye başladılar.